Toespraak van Max van den Berg (Oud-staker Februaristaking en medeoprichter Verzetsmuseum) op
de Internationale Dag tegen Racisme en Discriminatie
18 maart 2018, Amsterdam
We hebben juist de herdenking van de Februaristaking 1941 achter de rug. Een krachtige beweging tegen de discriminatie van ons joodse medeburgers. Maar toen ik 4 jaar later na de bevrijding aan het centraal station stond te wachten op de treinen die uit het oosten binnen kwamen, bleek al snel dat ik mijn opa en oma, mijn neefjes en nichtjes nooit meer terug zou zien. Die waren vermoord in Auschwitz en Sobibor. Toen besefte ik als jongen van 19 jaar wat voor verschrikkelijke consequenties discriminatie en rassenwaan met zich mee kunnen dragen.
Gelukkig leven we in andere tijden. Ons staatsbestel kan een stootje hebben. Maar wel is nodig om elke vorm van het huidige opkomend racisme meteen de kop in te drukken.
Daarom is een krachtige beweging tegen de discriminatie van onze honderdduizenden landgenoten met en niet westerse achtergrond bitter noodzakelijk.
Die kracht heeft al een eerste resultaat al geboekt.
De no.2 van Forum op de Amsterdamse lijst, een man die mensen met een donkere huidskleur of homo’s van nature dommer vindt dan anderen, deze racist is al is al uit de raad gejaagd.
Maar we zijn nog niet klaar!
Want no 1 van die lijst noemt wanhopige vluchtelingen uit Afrika en het midden oosten, die oorlog en geweld trachten te ontvluchten en bij duizenden met hele families in de zee verdrinken, die noemt ze dobber negers. Dat noemen wij discriminatie. Hoort zo iemand in de raad?
Maar ook in de samenleving vindt dagelijks discriminatie plaats.
Uitzendbureaus discrimineren op naam en huidskleur. Ali en Mohamed kunnen een goede baan wel vergeten. Dat is pas onthult maar het is oud nieuws Die achterstellingen van mensen met een niet westerse achtergrond loopt al 20 jaar. En er verandert geen ene moer.
Op de scholen in Amsterdam heeft 45% van de Nederlandse scholieren een niet westerse achtergrond. Maar van het onderwijzend personeel nog geen 5%. Een onaanvaardbare wanverhouding
Wat is het gevaar van racisme. Zij tracht eenheid, de gezamenlijkheid van de bevolking te breken. Als mensen op raciale grondslag tegen elkaar worden opgezet dan lacht het grootkapitaal.
Wilders met zijn minder Marokkanen, Baudet met zijn bloed en bodem theorie zijn in wezen de hulpkrachten van Rutte, in zijn poging de maximale winst uit onze arbeid te persen.
Dan wordt in 2016 16 miljard euro aan dividenden uitgekeerd in ons landje. Dan krijgt 1% van ons volk 50% van alle inkomens.
Rutte die zegt voor de gewone normale Nederlander op te komen (alleen die term al) is niet te beroerd om de Shell en de Unilever een belasting cadeautje te geven van 1.4 miljard euro. Geld dat brood nodig is om de voortkankerende sociale woning nood op te lossen.
De gezamenlijke strijd van de schoonmakers, de onderwijzers, postbezorgers, de werkers in de bouw en de zorg eisen terecht een beter deel van de groeiende maatschappelijke koek. En in die strijd gesteund door het FNV vinden wit zwart en bruin elkaar. Dan verdwijnen raciale discussies
Wat zien we in Europa?
De vluchtelingen haters van de Duitse Alternatieven van 7 naar 92 zetels, De fascistische Partij van Oostenrijk zit al in de regering. Racisme in Polen en Hongarije. In Italië stemt 80% op fascistische en antidemocratische partijen, een vriend van Trump spreekt in Frankrijk op het congres van Le Pen.
Europa moet een conservatief fort worden omgeven door muren en prikkeldraad.
Maar in de kampen op Griekse eilanden, in Turkije en Libanon leeft een miljoenen generatie vluchtelingen op in de diepste en uitzichtloze ellende. Er groeit een gevaarlijk labiele politieke situatie, een vruchtbare voedingsbodem voor racisme en dictatuur.
Het is dan ook dringend noodzakelijk dat alle progressieve krachten, partijen groepen en vakbonden de samenwerking aan gaan om In Europa in Nederland en in de gemeenten op straat op het werk de menselijke gelijkwaardigheid en de democratie te verdedigen.
Ik wil eindigen met het refrein van een oud strijdlied
Voorwaarts en niet vergeten
Wat maakt ons zo sterk in de strijd
Bij honger en bij eten
De solidariteit
