Speech van Nilab Ahmadi

 

Tot nu toe kwamen de woorden die ergens wilde spreken altijd vloeiend in me op, ik kon altijd een bepaalde rode lijn volgen naar een zorgwekkende ontwikkeling, en aan mezelf uitleggen dat als we die konden ontmantelen, dat we de goede kant op zouden gaan.

Vandaag, vind ik dat moeilijker. Want waar richt je je nog op als het niet langer een zorgwekkende ontwikkeling is, maar die ontwikkelingen in een mum van tijd de brede realiteit zijn geworden, die door het gros van de mensen van links tot rechts worden omarmd?

Waar vind je de woorden nog als alle instrumenten zijn uitgespeeld, en het heil nergens nog gevonden kan worden. Welk systeem is er nog om te ontmantelen, als macht zo verdorven is geraakt dat er maar één systeem kan overleven in het midden daarvan: dat van bruut geweld, onrecht, onderdrukking en militarisme?

Vandaag staan we hier niet alleen om te spreken over ongelijkheid, maar om de kern ervan bloot te leggen. Ongelijkheid is geen toeval. Het is geen fout in het systeem—het ís het systeem. En dat begint niet met één man of één partij, zoals de velen denken die sinds Trump pas ontdekten dat het de verkeerde kant op ging. Fascisme groeit niet in een vacuüm. Het wortelt zich waar ongelijkheid wordt geaccepteerd, waar onderdrukking wordt genormaliseerd. En wie heeft die fundamenten gelegd? Het is niet zo lang geleden dat mensen van kleur ongekend vernietigd werden door systemen zoals slavernij en kolonialisme, het geweld dat destijds genormaliseerd werd onder het mom dat mensen van kleur ‘toch niet volwaardig waren’ is zo gruwelijk dat ik vandaag de dag nog mijn eetlust verlies bij het lezen ervan.

Dat geweld is echter nooit gestopt, het is slechts gemaskeerd door het een andere kleur, geur en naam te geven.

Geen énkel Westers land heeft ooit stappen gezet om de onderwerping van het Globale Zuiden werkelijk te ontmantelen, we zijn enkel en alleen op zoek gegaan naar nieuwe namen voor hetzelfde geweld, met hetzelfde doel: economische ongelijkwaardigheid in stand houden. Vandaag de dag heet dat ‘oorlog’, ‘Globale armoede’, of nog erger: de migratiecrisis. Ze staan allemaal voor hetzelfde: voor het militaire en economische geweld waarmee mensen in en uit het Globale Zuiden nog altijd op gruwelijke wijze sterven voor de rijkdom en de zogenaamde vrijheid hier. Vrijheid waarvoor betaald wordt met het bloed van anderen. Er bestaan namelijk geen arme landen op de wereld, het Globale Zuiden is rijk. Elk land zit vol met grondstoffen die triljarden waard zijn, kijk maar naar de 500 miljard aan gas die in de kust van Noord Gaza ligt. Waarom zouden zogenaamd rijke landen naar arme landen trekken, als het niet is omdat hun welvaart en voortbestaan afhangt van brute exploitatie? Waarom zouden rijke landen zich bezig houden met de rest van de wereld, als ze die uitbuiting niet altijd als basis hebben gehad.

De Europese Unie wil 800 miljard vrij maken voor een Europees leger. Daarmee kom ik weer terug bij de rode draad die altijd de kern vormt van dit verhaal: de NAVO is geen bondgenoot van vrede, het is het belangrijkste instrument van ongelijkheid. Militarisme is geen defensie, het is een verdienmodel. En dat verdienmodel heeft gezorgd voor miljoenen vluchtelingen die vandaag de dag gebukt gaan onder het woord dat we niet willen noemen: het verderfelijke, racistische beleid dat het Globale Noorden maakt tot wat het is. Die vluchtelingen zijn niet onderworpen aan een migratiecrisis, de migratiecrisis bestaat niet. Het is een masker voor koloniaal, racistisch en vernietigend geweld jegens mensen van kleur dat tot op heden nooit ontmanteld is. Het is nooit afgeschaft, het is alleen opnieuw verpakt en gemarket om het in alle lagen van de samenleving te kunnen noemen zonder schaamte: want politici die spreken over het inperken van migratiestromen van vluchtelingen, kan je moeilijk van racisme betichten. Politici die ervoor zorgen dat de meest kwetsbare, getraumatiseerde overlevers van oorlog en geweld, slapen in de regen en modder, verdrinken aan de Europese grenzen of langzaamaan in de wanhoop van de crisisnoodopvang opgaan tot er niets meer van ze overblijft, kan je niet racistisch noemen, er is immers een crisis gaande, toch?

Zelfs dat het gebeurt in een van de rijkste landen op aarde, wordt verbloemd met het argument dat er geen geld en ruimte is. Tot je ziet dat in datzelfde land, door diezelfde politici 100.000 Oekrainers in diezelfde periode verwelkomd worden, humaan opgevangen worden met regelingen die tegemoetkomen in alles wat nodig is en meer. Dat er nooit een van hen op straat heeft hoeven slapen.

Laat dit duidelijk maken dat het toe brengen van leed door beleid, een actieve en doordachte keuze is, en dat die er nog altijd op gericht is om dezelfde ongelijkheid voort te zetten. Als je dat door hebt, zie je dat dit niet was begonnen met Trump, maar dat hij het bewijs is dat je het leed dat je aanricht, niet netjes buiten je eigen leefwereld kan houden. Wie het geweld, het racisme en de ongelijkheid hiervoor stilletjes heeft omarmd en genoot van de privileges die het hen bracht, heeft daarmee hun eigen graf gegraven.

Maar dat riepen wij altijd al.