Ik spreek hier tegen de achtergrond van een humanitair en politiek drama van ongekende proporties in Gaza, grootschalig Israelisch geweld op de Westelijke Jordaanoever en de voortgaande Israelische bezetting van Zuid-Libanon en delen van de Syrische Hoogvlakte van Golan.
Etnische zuivering, apartheid en genocide zijn ultieme uitingen van discriminatie en racisme – waartegen wij in al haar uitingen vandaag demonstreren.
Zoals ik uiteen zal zetten, zijn etnische zuivering, apartheid en genocide de logische uitkomst van het zionistische koloniale project in Palestina, dat ruim een eeuw geleden in gang is gezet
Het verhaal is bekend: de massale instroom van joodse kolonisten uit Oost- en West-Europa is in 1948 uitgemond in de stichting van de Staat Israel.
Een staat van en voor joden – op zoveel mogelijk grondgebied van Palestina en met zo min mogelijk inheemse bevolking – de Palestijnen.
De stichting van de Staat Israel is gepaard gegaan met een systematisch doorgevoerde etnische zuivering van de inheemse Palestijnen uit het gebied.
Doel was om zo een demografisch overwicht van joodse kolonisten in de te vormen Staat Israel tot stand te brengen.
Tijdens de Juni-Oorlog van 1967 is met de verovering van het resterende deel van Palestina – de Westelijke Jordaanoever, inclusief Oost-Jeruzalem, en de Strook van Gaza – door Israel opnieuw naar het wapen van grootschalige etnische zuivering van Palestijnen gegrepen.
Met die verovering in juni 1967 is het gehele grondgebied van het voormalige Britse Mandaatgebied Palestina – van de Middellandse Zee tot aan de rivier de Jordaan – in handen van de Staat Israel gekomen.
Alle buitengrenzen werden sindsdien door Israel gecontroleerd
In het gehele gebied kwamen de inheemse Palestijnen onder joods-Israelische overheersing te leven.
Probleem voor Israel: ondanks de diverse campagnes van etnische zuivering woonden (en wonen) er in het genoemde gebied ongeveer evenveel Palestijnen als joodse Israeli’s.
Om de Palestijnen – de ene helft van de bevolking – de baas te blijven, is door de Staat Israel vanaf de stichting in 1948 naar het wapen van apartheid gegrepen.
Het bestaan van Israelische apartheid is door de jaren heen door de Palestijnse mensenrechtenorganisaties Al-Haq en Adalah, en later ook door de joods-Israelische mensenrechtenorganisatie B’Tselem en door Amnesty International en Human Rights Watch in een reeks doorwrochte rapporten gedocumenteerd.
Lang heb ik gedacht dat Israelische apartheid – een vorm van structureel geweld die zijn tegenkrachten oproept, zowel van de kant van de onderdrukte Palestijnen als vanuit de internationale gemeenschap – Israel uiteindelijk zou gaan opbreken.
Dit naar analogie met de neergang en tenslotte de ontmanteling van het Zuid-Afrikaanse apartheidsregime.
Tot het uitbreken van de Gaza-Oorlog in oktober 2023.
Toen is – net als in 1948 en 1967 in de chaos van een grote militaire confrontatie – door het Israelische regime – waarom zouden wij eigenlijk nog langer over de Israelische regering spreken ? – naar het wapen van genocide gegrepen die massale etnische zuivering moest bewerkstelligen van Gazanen die de slachting zouden overleven om zo te trachten de demografische balans in Palestina in het voordeel van joodse Israeli’s te laten doorslaan.
Behalve met bommen en granaten is deze politiek kracht bijgezet door de leefomgeving en de civiele infrastructuur van de Gazanen systematisch te verwoesten.
Daaraan is nog een extra dimensie toegevoegd, in de vorm van het blokkeren hulpgoederen, evenals het afsluiten van de toevoer van water en elektriciteit
Een live-stream-genocide – waartegen door de internationale gemeenschap niet alleen niet is opgetreden, maar waaraan onder meer de Verenigde Staten, Duitsland, Groot-Brittannië en ook Nederland in de vorm van wapenleveranties een actief aandeel hebben gehad.
Gunstige uitzonderingen zijn het initiatief van Zuid-Afrika om de kwestie van genocide in Gaza door de Staat Israel bij het Internationaal Gerechtshof aan te kaarten, evenals het uitvaardigen van arrestatiebevelen door het Internationaal Strafhof tegen Benjamin Netanyahoe en Yoav Gallant vanwege begane oorlogsmisdaden.
De huidige poging tot etnische zuivering van Gaza werpt tegelijk haar schaduw vooruit: in een toekomstige toegespitste crisissituatie zullen ook de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever en die in Palestina’48/Israel daarmee te maken krijgen.
Overigens: om de politiek van etnische zuivering en apartheid uitsluitend aan rechts en extreem-rechts in Israel toe te schrijven is onjuist: in werkelijkheid waren het vanaf 1948 opeenvolgende sociaal-democratische regeringen die de bedenkers en de eerste uitvoerders van etnische zuivering van de Palestijnen waren.
Voor wie het wil zien: etnische zuivering, apartheid en nu ook genocide zijn de logische uitkomst van de systematische doorvoering van het zionistische koloniale project in Palestina, dat – zoals gezegd – gericht is op zoveel mogelijk van de grond met daarop zo min mogelijk inheemse Palestijnen.
Palestijnen die onder Israelische apartheid moeten leven, strijden sinds jaar en dag om zich van het joods-zionistische juk te ontdoen. Tegelijk strijden zij voor erkenning en implementatie van hun politieke en nationale rechten.
Het is dit vrijheidstreven dat ten grondslag ligt aan de leuze From the river to the sea, Palestine will be free ! – waarbij vrijheid gebaseerd zal zijn op gelijkheid en gelijkberechting van allen die bij de Kwestie Palestina betrokken zijn: de Palestijnen in Palestina’48/Israel, die in de sinds 1967 bezette Palestijnse Gebieden, de Palestijnse diaspora én de joodse Israeli’s.
Dit model staat haaks op het in stand houden van joods-zionistische hegemonie die geen ruimte laat voor gelijkheid en gelijkberechtiging tussen Palestijnen en joodse Israeli’s.
Naar analogie met Apartheid-Zuid-Afrika is ontmanteling van het zionistische bestel dan ook de belangrijkste voorwaarde voor normalisering van de verhoudingen tussen Palestijnen en joodse Israeli’s.
Het getuigt op zijn minst van onwetendheid om de leuze From the river tot he sea, Palestine will be free ! te zien als anti-joods in plaats van als anti-zionistisch.
Is het overeind houden van desastreuze joods-Israelische hegemonie in Palestina dan pro-joods ?
Is de strijd tegen Apartheid-Zuid-Afrika ooit neergezet als een anti-witten strijd – nee, als een strijd tegen de pleitbezorgers van een voor zwarten racistisch, repressief bestel.
Het getuigt dan ook ronduit van kwade bedoelingen om op grond van genoemde leuze de Palestina-beweging te trachten te criminaliseren.
Het zal echter niet helpen: in snel tempo – en met een grote nieuwe genocideronde in Gaza voor de deur – stapelt de bewijslast tegen Israel zich steeds verder op.
Ter afsluiting:
Etnische zuivering, apartheid en genocide als ultieme uitingen van discriminatie en racisme.
Wat de Palestina-beweging betreft:
Ondanks alle begane misdaden van de afgelopen 1,5 jaar en de nieuwe wonden die daardoor geslagen zijn, blijft deze gaan voor gelijkheid en gelijkberechting voor alle betrokkenen in Palestina – en ook voor niet minder dan dat !
Robert Soeterik – voorzitter Nederlands Palestina Komitee
